Ιστολόγια

Το πανόραμα της «Πολιορκίας του Παρισιού»,  από τη συλλογή του Τελλογλείου ως προάγγελος των γεγονότων που οδήγησαν στην Παρισινή Κομμούνα

Το Τελλόγλειο αξιολογήθηκε από τον συλλέκτη Δημήτριο Τσάμη ως το Ίδρυμα που είχε τη δυνατότητα να διαφυλάξει και να αναδείξει τις πολύτιμες δημιουργίες μέσα από περιοδικές εκθέσεις και εκπαιδευτικά προγράμματα. Η σπουδαιότητα της Συλλογής του Δημητρίου Τσάμη --ένα πανόραμα της σύγχρονης ελληνικής καλλιτεχνικής δημιουργίας-- υπογραμμίζεται από το γεγονός ότι περιλαμβάνει – μεταξύ άλλων -- έργα ζωγραφικής, γλυπτικής και χαρακτικής, εξήντα τεσσάρων καλλιτεχνών, κυρίως Ελλήνων αλλά και ξένων, πρώιμα έργα σημαντικών δημιουργών του 19ου αιώνα και ένα μεγάλο αριθμό χαρακτικών και σχεδίων.

Η Ταφή του Κόμη Οργκάθ (El entierro del conde de Orgaz) αποτελεί ένα γραπτό του Πικάσο, παραμύθι, ποίημα ή θεατρικό, γραμμένο κυρίως στα ισπανικά, με λίγες γαλλικές φράσεις. Δημοσιεύτηκε στη Βαρκελώνη το 1969 στις εκδόσεις του Gustavo Gili, με χαρακτικά του Πικάσο και ένα ποίημα του Rafael Alberti ως πρόλογο.

Στο Αρχείο Σπητέρη του Τελλογλείου Ιδρύματος είναι συγκεντρωμένα τα πιο σημαντικά δημοσιεύματα σε αποκόμματα του τύπου της εποχής, κυρίως στη Γαλλία, γύρω από τη ζωή και το έργο του Πικάσο. Υλικό πλούσιο σε φωτογραφίες σπουδαίων ανθρώπων, που διασταυρώθηκαν στην πορεία του μεγάλου δημιουργού μοιάζει να έχουν συγκεντρωθεί για να υπομνηματίσουν  και να επεξηγήσουν τον ώριμο Πικάσο.

Στην έκθεση και τον κατάλογο που τη συνοδεύει επιλέξαμε να σταθούμε ενδεικτικά σε κάποια σημαντικά δημοσιεύματα και φωτογραφίες που σχετίζονται κυρίως με το κείμενο της Σουίτ 347.

Η Σουίτ 347 είναι το μεγαλύτερο σύνολο χαρακτικής του Πικάσο: που πραγματοποιήθηκε το 1968 στο σπίτι του στην Mougins στη Νότιο Γαλλία. Η μοναδική πλήρης στην έκθεση στο Τελλόγλειο προερχόταν από τη Bankaja της Valencia.

Βιβλιογραφία για τον Pablo Picasso

… [Ποια η σχέση του Goya]  με τον Picasso, δεν θα παραλείψουν να [ρωτήσουν] αμέσως κάποιοι.

Όταν το 1976 το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ανεβάζει τη «Μήδεια» βλέπω την παράσταση 17 φορές, ενώ παρακολουθώ πριν όλες τις δοκιμές μέχρι να φτάσει το έργο στην πρεμιέρα. Μια στιγμή όμως μου μένει αξέχαστη. Στην τελευταία παράσταση που δόθηκε στο Θέατρο Δάσους της Θεσσαλονίκης. Ο ουρανός γκρίζος, μολυβένιος, εγκυμονούσε καταιγίδα. Αψηφώντας την απειλή, ο κόσμος σε χιλιάδες ανηφορίζει στο Δάσος για να χαρεί την ερμηνεία της Μελίνας. Όταν στο μέσο της παράστασης ξεσπάει η μπόρα ούτε ένας θεατής κουνιέται από τη θέση του. Σε δευτερόλεπτα ανοίγουν χιλιάδες πολύχρωμες ομπρέλες.

Στην έκθεση «Goya και Beethoven» που εγκαινιάστηκε τον Νοέμβριο 2011 στο Τελλόγλειο Ίδρυμα παρουσιάστηκε πλούσιο αρχειακό υλικό για τον Francisco Goya το οποίο διασώζεται στο πολύτιμο αρχείο του Τώνη Π. Σπητέρη1. Αναπαραγωγές έργων, προσκλήσεις εκθέσεων και κυρίως αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών του ελληνικού, ιταλικού και κυρίως γαλλικού τύπου του 20ου αιώνα που παρακολουθούν τις μεγάλες εκθέσεις του Goya στην Ευρώπη μεταφέρουν τον αντίκτυπο της γνωριμίας του καλλιτεχνικού κόσμου με το έργο του, αλλά και τη σταδιακή κατανόηση και εκτίμηση της ιδιαιτερότητάς του.

Τέτοιες μέρες, τη Μεγάλη Εβδομάδα του ’40, οι Γερμανοί κυλούσαν σαν χαλύβδινος χείμαρρος, προς την Αθήνα. Και την ίδια ώρα περιμένοντάς τους, μια ηλικιωμένη Ελληνίδα ζούσε τη δική της Μεγάλη Εβδομάδα κρατώντας ένα συγκλονιστικό ημερολόγιο. Την έλεγαν Πηνελόπη Δέλτα.